کشاورزی اسپانیا

کشاورزی اسپانیا

از نظر وسعت اراضی،اسپانیا یکی از بزرگترین کشورهای غرب اروپاست و دومین رتبه را از نظر ترفیع و بعد از سوئیس دارا می باشد. بخش بزرگی از کشور،نیمه خشک ،با دمای شدیدا سرد در زمستان و تا سوزان و داغ در تابستان است.بارش باران،که اغلب ناکافی است،در دو دوره زمانی در طی سال ،متمرکز است.خشکی در اوقات زیادی اتفاق می افتد.از 5/50 میلیون هکتار اراضی اسپانیا،6/20 میلیون هکتار، و یا حدود 40 درصد ،مناسب کشاورزی است.خاک بطور معمول فقیر است و حدود 10% از اراضی دارای کیفیت عالی هستند. بعلاوه ،ناهمواری اراضی،مانع مکانیزاسیون و توسعه دیگر تکنولوژیها می باشد. گذشته از این ،سالها غفلت، مشکلات جدی فرسایش خاک را بوجود آورده،و اغلب در دشتهای خشک Castilla-La Mancha این فرسایش قابل ملاحظه است.

 در مقایسه با دیگر کشورهی غرب اروپا،نسبت اراضی مناسب کشاورزی کم است.در دهه 1980،حدود 5 میلیون هکتار،اختصاص به کشت محصولات دائمی داشتند:باغها، درختستانهای زیتون،و تاکستانها.

5 میلیون هکتار دیگر هر سال بطور آیش و بدلیل کمی بارش رها بودند. چمنزارها و  علفزارها،9/13 میلیون هکتار را شامل می شدند.جنگلها و بوته زارهای جنگلی،9/11 میلیون هکتار را شامل می شدند و دیگر اراضی مختص اراضی لم یزرع و یا زمینهای مسکونی و مناطق صنعتی بود.

شکل اولیه مالکیت زمین در اسپانیا، شامل اراضی بزرگ (latifundios) و قطعات کوچک زمین(minifundios) بود. در مقیاس بزرگ،این وضعیت در دهه 1980 هم برقرار بود. سرشماری کشاورزی در سال 1982 نشان داد که 9/50 درصد اراضی کشور در اختیار مالکینی با اراضی 200 هکتار  و یا بیشتر بود.اگر چه این اراضی فقط 1/1 درصد 3/2 میلیون مزرعه را شامل می شد. در مقیاس دیگر،سرشماری نشان داد که 8/61 درصد مزارع اسپانیا،دارای مساحتی کمتر از 5 هکتار بودند.این مزارع 2/5 درصد از سطح کل مزارع کشور را شامل می شدند. بعلاوه درست کمتر از 25 درصد تمام مزارع مساحتی کمتر از یک هکتار داشتند و اینها 5/0 درصد مساحت کل اراضی را دارا بودند.اراضی کوچک( minifundios) بطور عمده در شمال و شمال غربی استقرار داشتند. اراضی بزرگ ،بطور عمده در جنوب و در کاستیلا-لا مانچا، اکسترمادورا ،والنسیا و اندلس  قرار دارند.مناطق کشاورزی به دو روش عمده تحت کشت و کار قرار می گرفتند.مناطق تحت کشت دیمsecano)) که 85 درصد اراضی تحت کشت محصولات را شامل می شدند و منحصرا وابسته به بارشها به عنوان منبع تامین آب بودند.این اراضی در مناطق مرطوب شمال و شمال غرب و مناطق خشک پهناوری است که آبیاری نمی شوند.مناطق حاصلخیز  که دارای سیستم آبیاری هستند (regadio)به 3 میلیون هکتار در سال 1986 می رسید  و دولت امیدوار است که این اراضی ،نهایتا به دو برابر افزایش یابد بطوری که در آن سال هم نسبت به 1950 دو برابر شده بود. مخصوصا قابل توجه بود که توسعه در آلمریا- یکی از خشک ترین و کم جمعیت ترین استانهای اسپانیا-با پرورش انواع میوه و سبزیجات برای صادرات به اروپا کشت می شد.

با وجود اینکه فقط حدود 17 درصد اراضی کشاورزی اسپانیا،آبیاری می شد،تخمین زده می شود که 40 تا 45 درصد ارزش ناخالص تولید محصولات و 50 درصد ارزش صادراتی محصولات را در اختیار داشته باشد.بیش از نصف اراضی تحت آبیاری، اختصاص به کشت ذرت،درختان میوه و سبزیجات داشت. دیگر محصولاتی که از سیستم آبیاری بهره مند بودند شامل: انگور، پنبه،چغندرقند، سیب زمینی، بقولات، درختان زیتون،توت فرنگی، گوجه فرنگی، و علوفه بودند.براساس طبیعت گیاهان،ممکن بود که دو برداشت موفقیت آمیز در یک سال و در حدود 10% از اراضی تحت آبیاری صورت گیرد.

مرکبات،سبزیجات،غلات، روغن زیتون و شراب- که محصولات سنتی اسپانیا هستند- تا دهه 1980 از اهمیت برخوردار بودند. در سال 1983 این محصولات به ترتیب 12 درصد ،12 درصد ،8% ،6% ، و 4% تولید محصولات را در اختیار داشتند. بدلیل تغییر رژیم غذایی جمعیت  مرفه روبه افزایش، افزایش قابل ملاحظه ای  در مصرف محصولات لبنی،ماکیان و حیوانات اهلی بوجود آمده است.تولید گوشت،برای مصرف داخلی،به تنهایی دارای بیشترین اهمیت در فعالیتهای کشاورزی است و 30% ارزش تولیدی مزارع را در سال 1983 ایجاد کرده است.افزایش توجه به پرورش حیوانات اهلی،دلیلی بود که اسپانیا یک واردکننده خوراک دام شد.شرایط پرورش ایده آل، در پیوند با نزدیکی به بازارهای مهم اروپای شمالی،موجب شد که صادرات مرکبات اسپانیا ،عمده باشد.